Mustafa Aplay’ın Neden Bıçkın Bir Delikanlı Olamadım isimli kitabı Ketebe Yayınları etiketi taşıyor. Aplay kitabını eline aldığı birinci anı “Bir yandan harikulade bir sevinç, bir yandan artık ne olacak hissi, korku” cümlesiyle anlatıyor.
-İlk yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
Hisler karışıyor doğal. Bir yandan dayanılmaz bir sevinç, bir yandan artık ne olacak hissi, endişe. Hepsi vardı. Uzun mühlet bir şey yazamadım kitap haberini aldıktan sonra. Tekrar bir yol bulmak gerekiyor zira. Birinci kitapta yaptığınız şeyleri tekrarlayamazsınız. Gelen tenkitlerin hangisi işinize fayda, bunu düşünmelisiniz. O yolu bulabilmek çok kıymetli, ikinci kitap çok kritik bir eşik. Edebiyat tarihinde tek kitaplı onlarca muharrir bulabilirsiniz. Lakin şükür korktuğum üzere olmadı. Yakında bir novellam çıkacak ve ben çoktan onun heyecanını da yaşayıp tükettim. Aklım hâlâ yazamadıklarımda.
SARHOŞ EDİCİ BİR DUYGU
-Kitabınızı elinize alınca birinci olarak ne yaptınız?
Kitap kolisini ailemle açtık. Ahlat Ağacı Sinan üzere hissettim. Ne yapacağını bilemiyor insan bir mühlet. Yıllardır kurduğum hayal, tam istediğim halde gerçekleşti zira. Kitaba dokunduğum an, hiç unutmayacağım özel anlardan biri benim için. O sarhoş edici bir his fakat devam edebilmek için ondan da kurtulmak lazım. Bir halde kitaba yabancılaşmak, ona eleştirel bakmak, gelen yorumları kıymetlendirmek ve ileriye gerçek adım atmak durumundayız.-
-Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Hatırlamıyorum. Aileme imzalamadım sanırım. Bu türlü şeyleri de çok önemseyen bir insan değilim aslında. Yani rastgele birine de imzalamış olabilir miyim, bilmiyorum. İkinci kitap için düşüneceğim bunu.
-Yazmaya nasıl başladınız?
Ortaokulda başladım. Öğretmenlerimin, ailemin, arkadaşlarımın teşvikiyle. Evvel kompozisyon yarışlarına falan gönderdim. Onlarla uğraşıyordum. Sonra hikayeyi daha çok sevdim. Birinci hikayem “Sahte Panenka” isimli bir futbol hikayesiydi. Onu bitirdiğimde aldığım hazzı unutamıyorum. Birkaç tane yazdıktan ve etrafımdan olumlu dönüşler aldıktan sonra çabucak yayımlamaya başladım bir yerlerde ve çok erken yaşta bu işi hayatımın merkezine oturttum. Coşku olarak hala başladığım yerdeyim diyebilirim.
-Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Gece. Gece 2 ile sabah 7 ortasında çok yeterli çalışıyorum. O saatlerde uyuyanların güçleri ayakta kalanlarda toplanıyor zira. Çalışmak daha kolay oluyor. Lakin bu da kesin bir ritüel değil natürel benim için. Birtakım periyotlarda geceleyin uyumak zorunda kalıyorum. Gündüz yazdığım hikayeler de var o yüzden.
-Defter mi, bilgisayar mı?
İlkokul 2. sınıfta Türkçe ve Fotoğraf dersim 4’tü. Yazım ve çizimim berbattı. 15 yaşında yazdığım bir roman var ve deftere yazdığım için şu an okuyamıyorum. O yüzden yeterli ki bilgisayar var diyorum. Ancak bir evvelki soruda söylediğim durum burada da geçerli. Birinci kitaptaki bir hikayeyi telefonun not defterine yazdım mesela. Bilgisayarım yoktu o periyot. Sosyoekonomik nedenlerle kesin kurallarım ve ritüellerim yok.
Bir ses çıkarmak istedim
Süleyman Arif Yıldız’ın birinci kitabı Kör Yarış Loras Yayınları etiketiyle okurla buluştu. Yıldız, “Bir ses çıkarmak istedim, kim kulak verir düşünmeksizin. Mağara duvarına bir çizik atmak, ağaç kovuğuna bir not sıkıştırmak, ben buradaydım, vardım, yaşadım ve öldüm, demek istedim” diyor.
-İlk yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
İlk hikayem 2018 yılında Mahalle Mektebi mecmuasında yayımlandı. Sevinmiştim. Uzun vakittir sevinç duymadığım bir periyottu ve sevinmiştim. İsminizin ve öykünüzün basılı bir kâğıtta olması ve buna bedel görülmek değerli hissettirmişti. Yalnız kalarak ve bazen içinizi oyarak ortaya koyduğunuz edebi bir metinle okurun huzuruna çıkmak cesurcadır tahminen fakat bu durum heyecan ve endişe vermiştir her vakit bana. Yayımlanan birinci öykümdeki heyecanı aslında her seferinde duyuyorum. Oldu mu? Beğenilecek mi? Yayımlanacak mı? Hayata karşı bitmeyen bir acemilik hissettiğim üzere bu mevzuda da acemi kalmayı yeğliyorum.
-Kitabınızı elinize alınca birinci olarak ne yaptınız?
İçinde ne olduğunu çok âlâ bildiğim için elime alıp seyrettim yalnızca. Bab’aziz sinemasında sudaki yansımasını seyreden bir karakter vardır. Bir ölçü kâğıda yansımış üzere hissettim ben de. Kendimizden kaçtığımızı düşündüğümüzde bile, bu büsbütün kurgu gerçeğe dair hiçbir şey içermiyor, dediğimiz metinlerde bile farkında olmasak da bir iz bıraktığımızı düşünüyorum zira. Kendimizden kaçışımız bile bize ilişkin bir şey taşıyor. Kitabı masaya bıraktım ve tekrar sordum: Ne olacak artık?
-Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Anneme ve babama.
-Yazmaya nasıl başladınız?
Ortaokul yıllarımdan itibaren yazmaya ve kendini söz biçimi olarak yazıya hevesliymişim. Geriye hakikat baktığımda görebiliyorum bunu. İnsanları ağzının içine baktıran bir anlatıcı olmadım hiçbir vakit. Dinleyen, izleyen, müşahede yapan taraftaydım. Yazı bu manada benim için mecburi istikametti. Abdullah Harmancı’nın hikayelerini severek okuyordum. Yirmili yaşlarımın başında bir cüretle kimi hikaye denemelerimi gönderdim kendisine. Hoş şeyler söylemişti, cesaretlendirmişti ve sık sık hikaye göndermemi istemişti. Bu kadarcık kabul beni tatmin mi etti bilmiyorum. Ben yedi-sekiz yıl ortadan sonra tekrar hikaye gönderebildim kendisine. Hayat akıp giderken bir iz bırakmak istediğimi anladım. Bir masa da çok derin şeyler hissediyor olabilir lakin tabir etmezse bunu nasıl bilebiliriz? Bir ses çıkarmak istedim, kim kulak verir düşünmeksizin. Mağara duvarına bir çizik atmak, ağaç kovuğuna bir not sıkıştırmak, ben buradaydım, vardım, yaşadım ve öldüm, demek istedim.
GECE GÜNDÜZ FARK ETMEKSİZİN
-Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Öykü zihnime fikir gece gündüz demeden düşünürüm. Zihnimde taşımayı, olabildiğince olgunlaştırmayı, kurgusal problemlerini gidermeyi, tahliller bulmayı severim. Sonra gece gündüz fark etmeksizin müellifim. Kâğıtta nasıl duracağını görüp ufak düzenlemelerle nihayete erdiririm.
-Defter mi, bilgisayar mı?
Daha çok bilgisayar. Ancak buna imkân bulamazsam ve yazmalıysam, telefonun not defteri uygulamasına, bu da mümkün değilse rastgele bir kâğıda, test kitabının boş kalan yerlerine.